اسکولیوز دژنراتیو یا اسکولیوز بزرگسالان : عوارض و درمان آن

ستون فقرات به طور طبیعی در قسمت گردن و پایین کمر انحنا دارد. این انحنا ها باعث می شود که کمر فرو رفته و شانه ها اندکی به جلو خم شوند. هر گونه انحنایی غیر از موارد ذکر شده، غیر طبیعی است و به آن اسکولیوز اطلاق می شود. این انحنای غیر طبیعی ممکن است به دلایل مختلف و در هر سنی ایجاد شود. اسکولیوز دژنراتیو ، نوعی از اسکولیوز است که در سنین بالا رخ می دهد و در این مقاله به تفصیل مورد بررسی قرار می گیرد.

دلایل

با افزایش سن تغییراتی در استخوان ها ایجاد می شود که بخشی از روند معمول پیری است. همانطور که با گذشت زمان افراد دچار آرتروز می شوند، ستون مهره ها هم از جای اصلی خود جابجا می شود. تحلیل ناشی از پیری بافت ها، سبب خرابی مفاصل، آرتریت و در نهایت خم شدن غیر طبیعی ستون مهره ها می گردد.

علاوه بر این، پوکی استخوان، شکستگی و فشرده شدن مهره ها، جراحی ستون فقرات در گذشته و همچنین اسکولیوز درمان نشده کودکی می تواند منجر به اسکولیوز دژنراتیو گردد.

به طور کلی می تواند گفت کم شدن بافت های استخوانی و همبند ستون مهره ها، دلیل اسکولیوز دژنراتیو است.

علائم اسکولیوز دژنراتیو

اسکولیوز یک بیماری نیست، بلکه یک طیف از بیماری است که ممکن است علایم آن در مراحل مختلف این طیف متفاوت باشد.

درد و سفتی در ناحیه میانی و پایین کمر و همچنین بی حسی و ضعف در پاها از علایم اسکولیوز دژنراتیو است. البته همه بیماران درد را تجربه نمی کنند. درد معمولا نشان دهنده این است که یکی از عصب ها تحت فشار قرار گرفته است و ارتباطی با خمیدگی ستون مهر ها ندارد.

در موارد شدیدتر، اسکولیوز می تواند سبب درد تیر کشنده در طول ران (سیاتیک) و ناتوانی در صاف ایستادن شود. همچنین ممکن است فرد نتواند بیش از چند قدم راه برود.

علایم اسکولیوز دژنراتیوِ شدید و پیشرونده، شبیه علایم تنگی کانال نخاع است. اما تفاوت اینجاست که تغییر محل و عدم تعادل ستون مهره ها در اسکولیوز دژنراتیو مشهود است. این عدم تعادل می تواند منجر به فشار بر روی باسن، زانوها و ناتوانی در صاف راه رفتن شود که در نهایت می تواند منجر به زمین خوردن مکرر فرد کهنسال گردد.

بیمارانی که اسکولیوز آنها سبب گوژپشتی (کیفوز) شده است، نمی توانند صاف بایستند. در حالت ایستاده قوز کرده، ممکن است به سرعت خسته شوند و در گفتگو با دیگران یا برقراری ارتباط چشمی مشکل داشته دارند. همچنین ممکن است در خوابیدن بر روی پشت مشکل داشته باشند.

عوارض اسکولیوز دژنراتیو

با وجودی که اکثر افراد مبتلا به اسکولیوز دژنراتیو، نوع خفیفی از این اختلال را دارند، انحراف ستون فقرات ممکن است گاهی عوارضی ایجاد کند.

آسیب به ریه و قلب: در اسکولیوز دژنراتیو شدید، قفسه سینه ممکن است به ریه ها و قلب فشار وارد کند. در این حالت تنفس دشوار شده و پمپاژ خون توسط قلب به سختی انجام می شود.
مشکلات مربوط به ناحیه کمر: بزرگسالانی که از دوران کودکی دچار اسکولیوز بوده اند، بیشتر از سایر افراد جامعه دچار کمردرد مزمن می شوند.
تغییر در ظاهر بدن: با بدتر شدن اسکولیوز دژنراتیو، تغییرات محسوسی در ظاهر بدن ایجاد می شود. باسن و شانه ها تقارن خود را از دست می دهند، دنده ها برجسته شده و تغییر مکان می دهند. کمر و تنه به پهلو منحرف می شود. افراد مبتلا به اسکولیوز غالباً از تغییر شکل ظاهری خود مطلع هستند.

درمان اسکولیوز دژنراتیو

نوع درمان در اسکولیوز خفیف تا متوسط، بر اساس شدت علائم تعیین می شود و نه میزان انحراف ستون فقرات. این کار با آموزش مدیریت درد، فیزیوتراپی و سایر گزینه های غیر جراحی آغاز می شود. معمولا اگر انحنا خفیف باشد، تغییر شکل ایجاد شده درمان نمی شود؛ اما اگر انحنا شدید باشد، ممکن است جراحی پیچیده ستون فقرات توصیه شود.

درمان های خود مراقبتی: استفاده از ستون فقرات در وضعیت صحیح، از جمله مهمترین کارهایی است که می توانید برای درمان اسکولیوز دژنراتیو انجام دهید. قسمت تحتانی کمر (منحنی کمر) بیشترین وزن را تحمل می کند، بنابراین تراز بندی مناسب این قسمت می تواند از صدمه به مهره ها و دیسک های شما جلوگیری کند. ممکن است لازم باشد عادت های روزمره ایستادن، نشستن و خوابیدن را تغییر دهید. همچنین ممکن است لازم باشد روش های مناسب بلند کردن اشیا و خم شدن را بیاموزید. اگر سیگار می کشید یا اضافه وزن دارید، ممکن است با ترک سیگار و یا رسیدن به وزن مناسب بتوانید علائم را کاهش دهید.

سنجش تراکم استخوان: از آنجا که تراکم مناسب استخوان خطر شکستگی و در نتیجه تشدید اسکولیوز دژنراتیو را در افراد مسن کاهش می دهد، ممکن است پزشک از شما بخواهد، اسکن تراکم استخوان انجام دهید. اگر استخوان های شما پوک باشد، احتمال شکستگی ستون فقرات بیشتر است. در این حالت داروهایی برای کاهش سرعت از دست دادن استخوان تجویز می گردد.

فیزیوتراپی: ورزش های مناسب قدرتی، کلید اصلی در درمان شما هستند و باید در تمام طول عمر ادامه پیدا کنند. علاوه بر این فیزیوتراپیست ها می توانند روش های مناسب بلند کردن اشیا و راه رفتن را به شما آموزش دهند. آنها به شما کمک می کنند عضلات پشت، پا و شکم خود را تقویت کنید. با تقویت عضلات درد ها کمتر می شوند.

داروها: برخی از داروهای بدون نسخه می توانند در کاهش درد و التهاب به شما کمک کنند. داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی (NSAIDs) مانند آسپرین، ناپروکسن (Aleve، Naprosyn) و ایبوپروفن (Motrin، Nuprin ، Advil) برای کاهش التهاب و تسکین درد استفاده می شوند. مسکن ها مانند استامینوفن (تایلنول) می توانند درد را تسکین دهند، اما اثرات ضد التهابی NSAID ها ندارند. استفاده طولانی مدت از داروهای ضد درد و NSAID ممکن است باعث زخم معده و همچنین مشکلات کلیوی و کبدی شود.

کایروپراکتیک: متخصصان کایروپراکتیک برای تراز کردن استخوان ها و بازگشت حرکات طبیعی مفاصل، به نقاط خاصی از پشت فشار می آورند. ماساژ کایروپراکتیک ممکن است سبب بهبود اسپاسم عضلات شود و درمان های کششی سبب آزاد شدن عصب های درگیر شود. اگر دچار اسکولیوز دژنراتیو شدید هستید و می خواهید از کایروپراکتیک استفاده کنید، ابتدا باید با جراح مغز و اعصاب مشورت کند تا بی خطر بودن آن را تشخیص دهد.

جراحی: گزینه های جراحی بسته به شدت علائم، سطح تغییر شکل یافته و نوع تغییر شکل متفاوت است. ترکیبی از روش های مختلف همجوشی و ابزار تخصصی برای درمان شرایط خاص بیمار مبتلا به اسکولیوز دژنراتیو استفاده می شود.